Marianne Vos Nederlands kampioen veldrijden te Sint Michielsgestel
Zondagnamiddag waren we getuige hoe Mathieu van der Poel en Marianne Vos met de vinger in de neusgaten naar de Nationale titel veldrijden van hun land snelden te Sint Michielsgestel . De dames starten omstreeks 15u10 en het was vooral uitkijken naar de strijd Vos : de Boer en de Jong voor de Nationale trui. Vooraf staken we even het licht op bij de coach van Sophie de Boer namelijk Camiel van den Bergh in de tijd een van de Nederlandse toppers.
Met de vraag is Sophie al hersteld van haar ziekte de afgelopen twee weken. Het is nog niet volledig uit haar lichaam verdwenen kregen we als antwoord maar ze gaat er het beste proberen van maken en dan zien we wel hoever ze staat. Het absolute hoofddoel is om de wereldbeker binnen te halen
Om heel eerlijk te zijn was de strijd snel gestreden tijdens dit kampioenschap. De Boer nam de snelste start met in haar zog Vos en de rest van het deelnemersveld. Wereldkampioene de Jong had totaal haar start gemist en moest vanuit de achtergrond terug vechten. De licht geblesseerde wereldkampioen zou nooit meer in de running zijn om haar Nationale titel te verlengen. Ze werd uiteindelijk vijfde op 3’08” van Marianne Vos die iedereen op meer dan een minuut fietste op een parcour dat haar op het lijf geschreven lag.
Wat niet wegneemt dat ze een fantastische wedstrijd reed waarin ze vanaf de tweede ronde het hazenpad nam en stelsematig haar voorsprong te vergroten op Brand en de Boer die tijdens de wedstrijd enkele keren haasje over speelden. Voor Vos was het meteen haar vierde zege op zes wesdstrijden met een tweede en vierde plaats als toetje op de taart. De zevenvoudige wereldkampioene is na twee jaar helemaal terug en mag als de te kloppen dame op het wk beschouwd worden.
Ze was dan ook helemaal tevreden met het behaalde resultaat en kan ze rustig verder bouwen naar het wk toe. Op iets meer dan een minuut na Vos wist Brand het zilver te behalen voor de Boer die op 1’14” van de ontketende Marianne Vos de finisch bereikte na een knappe wedstrijd strijdend tot het laatste loodje. De sympathieke de Boer is een streling voor het oog om haar bezig te zien altijd rijdend voor wat ze waard is ondanks dat de ziektekiemen nog niet volledig uit haar lichaam verdwenen waren.
Voor haar was de derde plaats een dubbeltje op zijn kant. Tevreden met de bronzen plak maar ook een beetje ontgoocheld dat er niet meer in zat. Het was alvast geen de Boer parcour en dat verzachte de pil een beetje zeker als je tegen een Marianne Vos de strijd verliest. Maar volgens de Boer is het alvast leuker crossen met Vos erbij.
Het is geen oneer om tegen zo’n kampioene te moeten verliezen en als je haar dan eens moest kunnen kloppen is de voldoening nog zo groot. Maar zover zijn we nog niet eerst nog ons goed ritme terug te pakken krijgen en hopelijk met de goede conditie de laatste twee wereldbeker wedstrijden te kunnen aanvatten waar we de leidersplaats op Cant moeten verdedigen.
De wereldbeker is alvast een doel om te bereiken dit jaar en zou terug een grote stap voorwaarts zijn in mijn carrière en hopelijk komt daar ooit nog eens een wereldtitel bij.